Dünyada insana en acı verici şeylerden biri; insanın değer verdiği veya sevdiklerinin yada değer veya sevgi beklediklerinin, sanki o insan hiç yokmuş gibi davranış sergilemeleridir.

Eğer başkalarının hiç yokmuş gibi hissettirmesinin üzerine insan, Allah’ın da kendisine sırt çevirdiği hissine kapılırsa; güneşin her sabah bütün parlaklığı ile doğması o insana artık bir anlam ifade etmeyecektir. Çünkü gün ne kadar şen şakrak görünürse görünsün o insanın iç dünyası düşüncesinden dolayı hep zifiri karanlığa bürünecektir.

Ama insan, kimsenin kendisine değer vermesini veya kendisini sevmesini beklemeden ve sevgi denen şeyi insanın kendisinin tanımlamasını yaptığı öylesine bir kavram olarak kabul edip çevresinde birileri; kendisine sevgi/değer göstermiş/göstermemiş, var olmuş / yok olmuş… dünyanın olağan seyri böyle deyip yaşarsa; hal ve hareketleri ne olursa olsun çevresindeki insanların o kişinin hayatına etkisi sıfır olacaktır.

Fazla uzatmadan; İnsan hiç kimseye, Yaradandan ötürü gösterdiği sevgiden / verdiği değerden daha fazla sevgi göstermemeli / değer vermemelidir. Çünkü fazladan gösterilecek her sevgi / verilecek her değer hem o insanı hem de karşısındakini birbirlerine karşı olan en küçük ters bir harekette en derinden yaralayacaktır…